من یک مترجم هستم...!

چند وقتیه که دارم فکر میکنم من خیلی بلاتکلیفم. نمیدونم دقیقا میخوام چکار کنم. مدتیه دنبال کسب درآمدم اما نمیدونم از چه راهی وارد بشم که بعدا پشیمونم نشم. ترجمه رو که شروع کردم خیلی جدی نبودم درباره ش. بعد رفتم سراغ خیاطی اما اونقدر پیش نگرفتمش که بتونم ازش کسب درآمد کنم. اما وقتی میخواستم کلاسای آرایشگری مو شروع کنم با هدف پول درآوردن شروعش کردم. شروعش کردم اما حالا که داره تموم میشه مطمئن نیستم که بخوام از این طریق وارد بازار کار بشم. به هزار و یک دلیل به این نتیجه رسیدم که من آدمش نیستم. قلبا دوست ندارم عروس کار شم،  دوست ندارم شینیون کار شم. دوست ندارم وارد این بازار شلوغ و پردرآمد بشم. یه وقتایی فکر میکنم که اصلا مهم نیست من چی دوست دارم مهم اینکه دوست دارم دستم تو جیب خودم باشه. دوست دارم بدون نیاز به کسی احتیاجات خودم و برآورده کنم و یه وقتایی هم میگم اگه کارم و دوست نداشته باشم خیلی توش دووم نمیارم. 

اما قاطعانه میتونم بگم ترجمه رو دوست دارم. با اینکه اصلا بازار پولسازی نیست اما به شدت دوست داشتنیه و قابل احترام. وقتی تو آرایشگری همه به خاطر پولی که درمیاری بهت احترام میذارن، دیدم که میگم. اما با همه پولساز بودنش کار سطح پایینیه. قصد ندارم آرایشگرها رو زیرسوال ببرم. اگه اونام کارشونو دوست داشته باشن دیگه من کی باشم که اون کار رو سطح پایین بدونم یا نه. ذهن من تا امروز اینطور درباره کارهایی مثل آرایشگری و خیاطی شکل گرفته. اما درباره ترجمه؛ به هر کسی میگم من ترجمه میکنم چنان محترمانه نگام میکنن که چقدر کارم خاصه، جوری که لذت میبرم. مهارتی دارم که عموم مردم در خودشون نمیبینن بهش برسن. این برای من مهمتره. همیشه هم به همه گفتم ترجمه پول توش نیست. اما باز هم تغییری تو نگاه مردم ایجاد نشده. 

گاهی به خودم میگم وقتی دوره های آرایشگری م تموم بشه دیگه خیلی خرج و برج ندارم و میتونم با همین ترجمه زندگی خودم و بچرخونم. و حتی شاغل به حساب بیام. همینقدر برام کافیه...

فقط ای کاش دور بودم از همه فامیل...به خصوص فامیل علی چون خواسته ناخواسته خیلی روی ذهنیت آدم تاثیرگذارن!