خودم آینده ام رو ساختم...

دیدن درگیری دیگرون بین موندن و نموندن تو یه رابطه و تلخی ها و شیرینی هاش منو یاد روزهایی میندازه که هم لذت بخش بود هم خالی!

رابطه ای که آینده ای نداره! اینو زیاد شنیدم و تجربه کردم!

سالها پیش به کسی علاقه مند شدم، تو اوج یک دنده بودن و پس زدن پسرها! بیشتر از 1000 کیلومتر فاصله بین مون ولی دل من رفته بود!

خدایا وقتی بهش فکر میکنم نمیدونم بخندم یا به حال اون روزهام تاسف بخورم!!!

به حدی وابسته شده بودم که فقط فکر تموم شدن رابطه منو زمین میزد. یادمه نصفه شب از فشار عصبی قلبم خوابم نمیبرد و چنگ به دیوار میزدم چون مثل روز برام روشن بود آینده ای باهاش ندارم! ای کاش میشد حس واقعی اون روزها رو نوشت! شایدم بهتره که نمیشه. 

شاید یه روز با جزییات نوشتم روزگار قدیم رو اما کلیات قضیه اینه که ازدواج کردم اما نشدم جزو اون دسته که در آغوش همسرشون به فکر کسی دیگه اند! چون این برام نشونه ضعف بود... و من نمیخواستم ضعیف باشم.