عروسی یا تخلیه روانی!!!

دوشنبه ای که گذشت عروسی دوستم بود. بعد از بیشتر از پنج سال بالاخره میخواستن برن سرخونه و زندگی شون! با چند از بچه های دانشگاه تو این عروسی دعوت بودیم. بیشتر از خود عروسی مشتاق دیدن همدیگه بودیم چون یه سالی میشد که هرکسی مشغول زندگی خودش بود! شاید برای همین همه کسایی که دعوت شدن اومدن!

به علی گفته بودم نمیخوام خانواده ت بدونن امشب من کجام. اما علی نتونست جلوی خودشو بگیره و من واقعا از این کارش متحیر شده بودم!!!!

رفتم و خیلی هم بهم خوش گذشت. دیدن بچه ها واقعا خوشحالم کرده بود و بعد از فوت مصطفی بهترین تنوع بود که جدا از خانواده خودم و شوهرم و همه مسائل مربوط به اونا با دوستام خوش باشم و اونجور که دلم میخواد باشم! اما الان که به خود اون روزم فکر میکنم بیشتر از اونی که میخواستم خودم بودم. یعنی اصلا خودم نبودم! 

من خیلی اهل رقصیدن نیستم یعنی از رقصیدن تو جمع اصلا خوشم نمیاد. یکی از مشکلاتی که تو عروسی خواهر و برادرام با مامانم داشتم همین بود واقعا از این کار بدم میومد و مامانم زورم میکرد که این کار رو بکنم. اما اون شب یکی دیگه شده بودم. وقتی عروس و دوماد اومدن و دوماد رفت با دوستام ریختیم اون وسط. اصلا بقیه رو نمیدیدم فقط دلم میخواست برقصم. انگار نیاز داشتم خودمو تخلیه کنم. نیاز داشتم دور از چشم نزدیکانم جیغ و داد کنم و خجالت نکشم یا نگران برداشت ها و عکس العملاشون نباشم.  از خودم و کارایی که اون شب کردم خنده ام میگیره. اما وقتی از اون عروسی دراومدم متوجه یه چیزی شدم ... 

خیلی خندیدیم خیلی جیغ و داد کردیم، خیلی رقصیدیم کلا خیلی بهمون خوش گذشت اما من واقعا خوشحال نبودم. از اینکه دوستم رو تو لباس عروس میدیدم باهمه قلبم شاد بودم اما تمام مدتی که عروس و دوماد میرقصیدن من فقط به این فکر میکردم که الان مصطفی میتونست دست عروسش رو بگیره و برقصه. از این فکر نزدیک بود وسط عروسی گریه ام بگیره. نمیخواستم جو خودم و دیگرون رو خراب کنم برای همین خودم رو انداختم وسط عروسی و کندم از همه فکرای غمگین اما الان که فکر میکنم میبینم همه اون رقصا و جیغ و داد و خندیدنا یه جور تخلیه روانی بود. انگار لازم داشتم خودمو خالی کنم. اما قلبا خوشحال نبودم....