یه تصمیم سخت

مدتهاست که یه فکری بدجور ذهنمو درگیر کرده!

دارم به این نتیجه میرسم که چقدر لذت بخش تره اگه به جای اینکه خودت یه آدم به جمعیت این دنیا اضافه کنی، بری و بچه ای بیاری بزرگ کنی که خیلی سرنوشتت مهمتر از اون بچه ایه که هنوز به دنیا نیومده! اما موانع خیلی زیادی سر راه وجود داره!

اول اینکه راضی کردن خانواده ها کار اصلا راحتی نیست و شاید تا حدی غیرممکن باشه!

دوم حتی اگه بتونی از مرحله اول رد شی بازم به خاطر رابطه زیاد خانواده ها با هم بازم ممکنه تو طول زندگی اون بچه خیلی ها به روش بیارن که بچه این خانواده نیست

سوم قبولوندن این قضیه به شوهر ... یکی مثل علی با اوردن بچه مشکل نداره اما  میگه بچه خودمونم داشته باشیم اما من میترسم اگه بچه بیاریم وبچه خودمونم داشته باشیم اونوقت بین بچه ها فرق گذاشته بشه!

چهارم وضعیت اقتصادی، اینی که میگم رو مطمئن نیستم اما شنیدم برای سرپرستی یه بچه باید از لحاظ اقتصادی اونقدر غنی باشی که بتونی سه دنگ از یه ملکی رو به نامش کنی! و این برای من و علی نشدنیه!

پنجم پذیرفته شدن اون بچه بین خانواده ها که اصلا حاضرن بپذیرن این بچه هم مثل بچه های دیگه نوه شون به حساب میاد یا نه!

ششم گیر دادن به اینکه آیا این بچه از رابطه مشروع به وجود اومده یا نه؟!!! این یعنی ته کوته فکری ما... که انگار خود بچه تصمیم گرفته حاصل یه رابطه نامشروع باشه!

خلاصه که هر چی بیشتر فکر میکنم بیشتر مصر میشم به آینده یه بچه بی سرپرست کمک کنم تا اینکه فقط به خاطر هوس مادر شدنم خودم بچه به دنیا بیارم.

چرا باید این موانع باشن! چرا ما نمیتونیم مثلا تا آخر ماه بعد یه بچه تازه به دنیا اومده تنها رو بیاریم و در سکوت و آرامش بزرگش کنیم؟!!! به نظر من که این کار هزاران بار بیشتر ارزش داره برای خدا تا حامله شدن!!!!