امروز اولین روز از ماه اردیبهشته، درسته مدتهاست دیگه تو نخ این نیستم که متولد هر ماه فرق داره با متولد ماه دیگه اما از اینکه اردیبهشتی ام نمیتونم خوشحال نباشم.
از اونجایی که خیلیا صبح امروزو ندیدن باید شکرگذار باشیم هنوز زنده ایم و میتونیم شاهد این همه زیبایی باشیم!
اما بیست و هشت ساله شدن بسیار حس غم انگیزی داره!!!
منم تبریک میگم بهتون خانم؛
واسه کسیکه متاهله، کار و زندگی داره،
اوقات فراغت سالم داره.. آره خیلی خوب و عالیه..
اما نه واسه من ک روز تولد غریبانه ترین روز زندگیم بود،
ب اضافه تبریک همراه اولی ک شاید دیدن تبریکاتش از ناسزا برام بدتر باشه..
واسه کسیکه مثلا آقاست، مجرده، وضعیت تحصیلش مشخص نیست، هنوز دو سال سربازی در پیش داره و هیچکاری پیدا نمیشه هضمِ اومدن و دیدن این تولدها چیزی شبیه زهر مار هستش..
خصوص اینکه دوستاتم هر کدوم یه جایی باشنو خودت تک و تنها توو یه شهری ک شاید شادی بر مردمش حروم باشه، دیگه سخته بتونی نقطه ی روشنی پیدا بکنی ک بتونی نسبت بهش امیدوار باشی..
میگن ناامیدی بده بزرگترین گناهه و از این حرفا..
ولی خب وقتی افق روشنی دیده نمیشه تازه خانواده تم گرفتار جهالت خودشون باشن دیگه چرا باید دلخوش باشم ک مثلا من یک ایرانی ام..
معذرت میخوام نوشته ای ک باس واستون خاطره انگیز میشد با اندراحوالات این روزای من ب تیرگی گرائید..
براتون آرزوی موفقیت دارم و از شما خداحافظی میکنم.
مرسی از تبریکتون
و عذرخواهی نکنید به خاطر حرفهایی که همه مون روزی چند بار دوره شون میکنیم...هر کدوم به شکلی!
اینکه زندگی تو این مملکت خیلی کار سخت و رو اعصابیه به حدی حقیقته که هیچ جوره نمیشه انکارش کرد...!
خواستم آرزویی دعایی چیزی بدرقه تون کنم دیدم تا آدم خودش نخواد و حرکت نکنه هیچ دعایی اثربخش نیست....شاید فقط باید بگم امیدوارم زودتر به جای اینهمه ناامیدی یه کم به چیزای خوب فکر کنید و تصمیم بگیرید همین مدت کوتاه عمر که یه بارم بیشتر نیست رو با این غصه ها به باد ندید